Σ’ ακούω στη σιωπή σου
Νύχτα στο γραφείο , η ώρα περασμένη · λίγος καφές , πολλή δουλειά , παρέα κάτι παλιές φίλες – δυο σκέψεις ήρθαν να τα πούμε. Πάλι παραπανίσια βήματα , απ’ αυτά που χρειάζονται για να γεμίσει το ποτήρι μου νερό. Νερό που έτρεχε αδιάκοπα και οι δικές μας λέξεις.
Θυμάσαι τότε πώς πασχίζαμε να στριμώξουμε στιγμές και πράξεις μες σ’ ένα τόσο δα κουτάκι; Λες κι έπρεπε εκεί μέσα να χωρέσουμ’ όλη μας την πραμάτεια. Αύριο κάτι μας ξύπναγε απ’ το ομορφότερο όνειρό μας. Ψίθυροι, αγκαλιές, περίπατοι στης νύχτας τα κρυφά, χάδια που πάλευαν να κρατήσουν για πάντα, έμοιαζαν ραβασάκια ερωτικά τα μάτια μας που έλαμπαν. Ο χρόνος στέρευε.
Σταμάτησες να μου μιλάς , σα να σε φύσηξε μακριά ένας ζηλιάρης άνεμος. Κι ούτε μ’ αγγίζεις. Δε με βλέπεις πια , ίσως μονάχα σε κορνίζες που φτιάχνει ο νους· κι έπαψες να μου γράφεις. Φταίω θαρρείς Θύμωνες , φώναζες , έλεγες όλα τα ξέρεις… Ένα δεν ξέρεις μάτια μου· το πιο καλά κρυμμένο μυστικό σου. Ακόμα μου μιλάς ,ακόμη σου απαντώ , ακόμη κουβεντιάζουμε. Μην απορείς… Εγώ σ’ ακούω! Σ’ ακούω και μέσα απ’ τη σιωπή σου… Ναι, Εσένα
Αμάντα Αγγελέτου Πηγή:istoriesmikreskathimerines.blogspot.gr
