Σου χρωστάω
Σου χρωστάω μια εποχή χαράς, Ανάτασης αισθημάτων που τα νόμιζα νεκρά. Σου χρωστάω το φως και τα χρώματα που είδα Με σένα δίπλα μου εκεί που πριν υπήρχαν σκιές μονάχα. Σου χρωστάω τη μουσική που ξανά έπαιξα Με καινούργια αρπίσματα πιανίσιμα και φόρτε. Σου χρωστάω τις πιρουέτες που χόρεψε η καρδιά μου Που την νόμιζα ανήμπορη, ανάπηρη. Σου χρωστάω το γέλιο μου και το ξεχέρσωμα των αλμυρών αγκαθιών από τα βρεγμένα μου μάτια. Στα χρωστάω ναι όλα αυτά. Σε χρεώνω όμως και το γεγονός ότι μου τα πήρες πίσω όλα. Με άφησες πιο γυμνή από πριν, πιο άδεια. Τώρα ξέρω τι σημαίνει ‘’ντυμένος’’ και ‘’γεμάτος’’. Τώρα έχω μέτρο σύγκρισης που πριν δεν είχα Αυτό είναι που σε χρεώνω αυτό που σε κατηγορώ. Ένας χαμός είναι πάντα πικρός. Υπάρχει όμως και ένας Που δεν αντέχεται. Αυτός της προδοσίας, Της αδιαφορίας του ξεγελάσματος. Αυτόν το χαμό σου χρεώνω. Επίορκε. Προδότη… γράφει, η Λένα Μαυρουδή Μούλιου Πηγή:tovivlio.net
