Μην κλάψεις για όσα έχασες. Δεν ήταν ποτέ δικά σου.
Το σπίτι είναι τόσο κρύο. Από τη στιγμή που έφυγε εκείνη αρνούμαι να αποχωριστώ το κρεβάτι μας. Με παρηγορεί αυτή η θαλπωρή κάτω από τα σκεπάσματα. Μου πέταξε τη λέξη «βαρέθηκα» κι έφυγε. Έτσι απλά. Δε μου είπε γιατί, ούτε τη ρώτησα. Απέμεινα μόνο να την κοιτάζω με θυμό κι όποτε ανακαλώ το ύφος της οργίζομαι λες και ζω την ίδια σκηνή απ’ την αρχή. Πετάγομαι πάνω και τρέχω στον καθρέφτη. Θέλω να δω τι είναι αυτό που βαρέθηκε. Κοιτάζω τα μαλλιά μου -τόσα χρόνια τα χτενίζω με τον ίδιο τρόπο. Μήπως αυτά βαρέθηκε κι έφυγε; Τα τραβώ μπροστά και ίσα που καλύπτουν τα μάτια μου. Καλύτερα έτσι. Πηγαίνω στο σαλόνι. Τα έπιπλα βρίσκονται στη θέση τους. Αυτά μάλλον βαρέθηκε. Πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα; Σπρώχνω με ορμή το τραπέζι παραπέρα κι έπειτα την αγαπημένη της πολυθρόνα. Μάλιστα, πίσω από το μαξιλάρι βρίσκω το βιβλίο της. Είναι από αυτά τα αισθηματικά. Πώς γίνεται ένας άνθρωπος χωρίς αισθήματα να διαβάζει ένα τέτοιο βιβλίο; Κάθομαι στο πάτωμα με το βιβλίο στα χέρια μου. Το ανοίγω σε μια τυχαία σελίδα και διαβάζω μια αράδα. «Μην κλάψεις για όσα έχασες. Το ξέρεις πως ποτέ δεν ήταν δικά σου».
Μπούρδες! Η οργή με πλημμυρίζει ακόμη περισσότερο. Θέλω να το κάνω χίλια κομμάτια μα προτιμώ να το πετάξω στον απέναντι τοίχο. Κοιτάζω ικανοποιημένος που είναι έτσι πεταμένο και γελάω ψεύτικα. Ανοίγω το ντουλάπι και παίρνω ένα ποτήρι μα το παρατάω. Καλύτερα να πιω κατευθείαν απ’ το μπουκάλι. Το μάτι μου πέφτει πάλι στον τοίχο, σε ένα άσχημο σημάδι που μοιάζει με λεκέ. Είχε πει ότι θα έφτιαχνε μια μεγάλη κορνίζα με τη φωτογραφία μας και θα την κρεμούσε εκεί για να μη φαίνεται. Δεν το έκανε ποτέ.
Είναι γελοίο που θυμώνω διότι κάποτε δήλωσε πως δεν αντέχει στιγμή μακριά μου. Πλησιάζω τον λεκέ. Τον γρατζουνώ, τον χαϊδεύω. Άραγε γιατί θέλησε να τον καλύψει; Για να μη φαίνεται ή γιατί πάντα τής άρεσε να καλύπτει τα άσχημα; Ίσως τελικά βαρέθηκε να ασχολείται με τα άσχημα. Όμως ό,τι κι αν ήταν, δεν έπαυαν να είναι δικά μας. Σηκώνω το βιβλίο και διαβάζω ξανά το ίδιο σημείο. «Μην κλάψεις για όσα έχασες. Το ξέρεις πως ποτέ δεν ήταν δικά σου».
Της Έλενας Σαλιγκάρα.
Πηγή:tovivlio.net
