Δυνατός δεν είσαι όταν χωρίζεις μα όταν μένεις και παλεύεις.
Λένε πως τα παιδιά του διαζυγίου κουβαλούν πάντα ένα φορτίο μαζί τους, πως νιώθουν αδικημένα και ανασφαλή, πως ότι και να γίνει πάντα κάτι θα τους λείπει. Έχει κανείς αναρωτηθεί τι φορτίο κουβαλούν τα υπόλοιπα παιδιά που δεν είναι παιδιά του διαζυγίου, που είναι παιδιά ερωτευμένων γονιών, που είναι παιδιά ενός ευτυχισμένου ζευγαριού που μένει για πάντα μαζί; Όσο και αν σας φαίνεται παράξενο και αυτά τα παιδιά κουβαλούν ένα δικό τους φορτίο. Ξέρουν ότι ποτέ δε θα αγγίξουν το πρότυπο των γονιών τους. Ξέρουν ότι το καλούπι που θέλει τις σχέσεις άρρηκτα συνδεδεμένες έχει σπάσει προ πολλού. Ξέρουν ότι για εκείνα αυτό που έχουν οι γονείς τους είναι ένα όνειρο απατηλό. Κι ας έχουν μεγαλώσει με τόσα όνειρα για σχέσεις, για έpωτες, για πρίγκιπες και πριγκίπισσες που έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Στις μέρες μας χαλάνε όλα εύκολα και κανείς δεν έχει τη διάθεση και την υπομονή να τα ξαναφτιάξει. Πάνε πια οι εποχές που οι άνθρωποι έμεναν πιστοί στις επιλογές τους, όχι επειδή έπρεπε αλλά επειδή ήθελαν, επειδή αγαπούσαν τον άλλον άνευ όρων και τον δέχονταν με τα ελαττώματά του. Πάνε πια οι εποχές που μόλις κάτι πήγαινε στραβά, κάθονταν να το λύσουν ή έστω έψαχναν να δουν αν λύνεται. Τώρα οι περισσότεροι το βάζουν στα πόδια, παίρνουν το επόμενο τρένο και όλα καλά. «Εσείς, παιδάκι μου, έχετε κάνει τις σχέσεις σαν τον καφέ», έλεγε μια γιαγιά στο λεωφορείο. «Τι εννοείς, γιαγιά;» ρώτησε ένας νεαρός. «Δοκιμάζετε όλα τα είδη μέχρι να καταλήξετε ποιος καφές σας αρέσει. Και αφού καταλήξετε, πίνετε κάθε μέρα από τον ίδιο καφέ, αλλά μετά τον συνηθίζετε και δε σας φτάνει μόνο ένας, θέλετε πέντε-έξι την ημέρα…» Τι να πει κανείς στη γιαγιά που έχει δει τις εποχές να αλλάζουν, τις σχέσεις να αλλοτριώνονται και τα πιστεύω να κατακρεουργούνται;
Και τι να πει κανείς στα παιδιά που μεγαλώνουν ξέροντας πως είτε είναι μαζί οι γονείς τους είτε χώρια, οι σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης; Εύλογα διερωτάται κανείς τι πρότυπο οικογένειας θα έχουν σε λίγα χρόνια τα παιδιά μας. Μέχρι στιγμής κάπου στο παρασκήνιο της οικογενειακής ζωής υπάρχει και ένας παππούς που αγαπάει ακόμα να αγκαλιάζει τη γιαγιά και μια γιαγιά που αγαπά ακόμα να φροντίζει τον παππού. Σε λίγες δεκαετίες πιθανά να μην υπάρχει ούτε αυτό. Ελπίζω όμως πως κάποτε οι επόμενες γενιές θα έχουν ζήσει μέσα σε τόση αστάθεια, ώστε θα αρχίσουν να αποζητούν ξανά τη σταθερότητα των σχέσεων και τότε θα προσπαθήσουν πολύ για αυτές.
Ελπίζω… και η ελπίδα λένε πως πεθαίνει πάντα τελευταία. Όπως και η αγάπη! Ίσως η αγάπη να μην πεθαίνει και ποτέ. Απλά να μεταβιβάζεται. Δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι πως ενώ το διαζύγιο ήρθε για να απελευθερώσει από τις καταπιεστικές και “τυπικές” σχέσεις, έχει γίνει πρότυπο εποχής και ένδειξη δύναμης. Είναι κάποιος δυνατός αν αντέχει να χωρίσει και να είναι μόνος; Εγώ θα έλεγα πως είναι πιο δυνατός αν αντέχει να μείνει και να το παλέψει.
Αν η εποχή μας μάς υποδεικνύει πως οι άνθρωποι επιθυμούν περισσότερη ελευθερία και ανεξαρτησία, ας προσπαθήσουμε να βρούμε τη χρυσή τομή μέσα στη σχέση και όχι έξω από αυτή. Μάλλον έχουμε παραποιήσει το τέλος των παραμυθιών. Μάλλον λέμε ας ζήσει αυτός ή αυτή καλά και εμείς θα ζήσουμε καλύτερα. Ενώ μπορούμε να φωνάξουμε: Ζούμε όλοι μας καλά, μαζί μπορούμε και καλύτερα!
Της Ματίνας Σταθάκη.
Πηγή:anapnoes.gr
