Από Εσένα φυλάγομαι…
Βρεγμένη γη,μαύρος ουρανός- θαμπός, σαν το τζάμι στο κρύο αυτοκίνητο απ’τις ζεστές ανάσες μας. Θυμήθηκα τη νύχτα που περπατούσαμε και χιόνιζε.. «Ομπρέλα να πάρεις!» Κλονίστηκαν τα νεύρα μου σαν κάποιος να μ’ είχε μόλις προσβάλει. Δεν είχαμε ομπρέλα τότε που περπατούσαμε μαζί. Έφυγα έτσι και λίγο θυμωμένη.. Περπατούσα σχεδόν αργά , με σκυφτό το πρόσωπο κι έβλεπα μόνο βήματα δίπλα μου γοργά σα να ‘θελαν οι άνθρωποι κάτι να προλάβουν ή κάτι ν’αποφύγουν. Ξαφνικά είδα το χέρι μου· έπαιζε μ’έναν μάλλον χαλασμένο αναπτήρα. Τότε που περπατούσαμε δεν ήταν ο αναπτήρας· ήταν το χέρι σου. Κοίταξα δεξιά και πάλι αριστερά μου, μα λίγο πιο ψηλά σα να ‘ψαχνα δίπλα μου ένα πρόσωπο. Σκιά είχες γίνει. Γεύτηκα λίγη βροχή που έπεσε στα χείλη μου. Δεν ήταν βροχή. Δάκρυ είχες γίνει. Ήρθε στο νου μου η φωνή, εκείνη η προ ολίγου εκνευριστική-μα τόσο γνώριμη- και λίγο προστατευτική. Γυρίζω πίσω, καλύτερα να πάρω ομπρέλα. Έτσι το χέρι μου δε θα ψάχνει το χέρι σου, το πρόσωπό μου δε θα κοιτάζει τη σκιά σου, τα χείλη μου δε θα γευτούν το δάκρυ. Έτσι τουλάχιστον νομίζω. Δε φυλάγομαι απ’τη βροχή , από Εσένα φυλάγομαι Αμάντα Αγγελέτου
