Αν δε χάσεις φίλους, δε μεγαλώνεις
Σε έναν ιδανικό κόσμο είμαστε όλοι χαρούμενοι, τριγυρνάμε χορεύοντας στα λιβάδια, έχουμε σπίτια ονειρικά και δίπλα μας έχουμε όλους τους αγαπημένους μας. Από πρόσωπα που έφυγαν από τη ζωή μέχρι τους ανεκπλήρωτους έρωτες και τους παιδικούς μας φίλους. Ιδανικός είναι ο κόσμος, βάλε μέσα όποιον θες. Σε αυτόν τον κόσμο, τον τόσο δίκαια ή άδικα βαλμένο, έχεις όσα μπορείς να έχεις. Προχωράς με απώλειες, πληγές και μάχες χαμένες. Είσαι ηττημένος και νικητής. Τόσο-όσο να υπάρχει ισορροπία σε ένα σύμπαν που άλλοτε παρακαλάς κι άλλοτε βρίζεις με μανία. Για άλλους μοίρα και πεπρωμένο, γραφτό. Για άλλους όσα τα χέρια τους και ο χαρακτήρας τους, κατάφερε. Θυμάσαι παλιά; Τότε που για να βάλεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου, αρκούσε να το ζητήσεις. «Θες να γίνουμε φίλοι;», ρωτούσες με μία ειλικρίνεια αφοπλιστική που κι εσύ ακόμη αγνοούσες την ομορφιά της. «Θέλω» ή «Όχι», άκουγες κι αυτό ήταν αρκετό για να μοιραστείς τα παιχνίδια σου ή να τα πάρεις και να τα απλώσεις σε άλλη παραλία. Μέσα σε πλαίσιο απλότητας και καθαρής αγνότητας, χτίζαμε σχέσεις και δεσμούς που έμελλε να καθορίσουν τα πιο χρωματιστά χρόνια της ζωής μας. Βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε. Ικετεύαμε, σχεδόν, για μία ελευθερία που κανείς μας δεν ήξερε πως θα ήταν πλαστή. Λαχταρούσαμε να βγούμε από το σπίτι, να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, να μην κοιτάμε ρολόγια για να γυρίσουμε πίσω. Στο πλευρό μας όσοι είχαν δεχτεί να παίξουν κάποτε μαζί μας. Μας ένωναν παρόμοια τραύματα στα χέρια και γρατζουνιές στα γόνατα. Κι όταν αυτά επουλώθηκαν μας ένωναν οι ίδιες αγωνίες, οι εξομολογήσεις, η συνήθεια. Φίλοι για πάντα. Σαν ένας άτυπος όρκος. Σαν μία υπόσχεση που πρέπει να κρατηθεί για να μη χάσεις την ισορροπία σου. Καθρέφτης οι φίλοι για όσα κάποτε υπήρξες. Καθρέφτης μίας αφετηρίας που σου δείχνει πόσο πολύ ή λίγο προχώρησες. Κι αυτοί άλλοτε δίπλα, άλλοτε πιο μπροστά ή πίσω. Σαν μέτρο σύγκρισης πάντα κάπου στον ορίζοντα. Ακόμη και τις φορές που τα μάτια σου δεν τους βλέπουν ξεκάθαρα γιατί βρίσκονται μακριά ή εσύ ακόμη μακρύτερα. Κι έπειτα, μία μέρα γυρνάς και μετράς απώλειες. Άλλες έγιναν οικειοθελώς, άλλες μήτε που τις περίμενες. Κάποιες τις προκάλεσες εσύ υποσυνείδητα και κάποιες συνειδητά. Δεν είστε οι ίδιοι. Δεν είστε οι ίδιοι άνθρωποι που μοιράστηκαν μία μπάλα ή μια κούκλα, ένα τσιγάρο στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας κι ένα ψέμα για το πού περάσατε το βράδυ. Δεν είστε. Κι αυτό από μόνο του είναι βαρύ. Είναι μία συνειδητοποίηση που αρνείσαι να κάνεις εύκολα γιατί θα πρέπει να πάρεις αποφάσεις. Άλλαξες εσύ, άλλαξε ο άλλος. Μπορεί και οι δύο. Λίγη σημασία έχει. Σημασία έχει πως μεγαλώνοντας, αναγκάζεσαι να προχωρήσεις. Να αλλάξεις νοοτροπία, μυαλά, σχέδια, ακόμη κι ανθρώπους. Είναι ένα βαθύ ένστικτο αυτοσυντήρησης που σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια και στα μάτια των άλλων φαντάζεις εσύ διαφορετικός. Μα πώς να μην είστε; Πάψατε να είστε παιδιά, έφηβοι, φοιτητές. Αλλάξατε γειτονιές, σπίτια, απόψεις, χαρακτήρα και κάπου στη διαδρομή χαθήκατε κι εσείς. Μπορεί να μην είχατε πια κάτι να πείτε. Μπορεί να μην επικοινωνούσατε όπως παλιά και το κενό ανάμεσά σας να έγινε αγεφύρωτο. Μπορεί να εκτιμούσατε πολύ αυτό που είχατε και να αποφασίσατε πως δεν αξίζει να το ευτελίζετε σε ένα τηλεφώνημα κάθε που ένας από εσάς είχε τη γιορτή του. Μπορεί να είναι και καλύτερα έτσι. Ένας άνθρωπος που έχεις αποκαλέσει φίλο σου, πάντα θα ‘χει ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς σου φυλαγμένο μέσα του. Πάντα θα ξέρει κάτι δικό σου που εσύ μπορεί να το ‘χεις ξεχάσει. Είναι τα κομμάτια που άφησες στη διαδρομή καθώς ωρίμαζες, θυσιάζοντας την παιδικότητά σου. Αν δε χάσεις φίλους, δε μεγαλώνεις.
