Η καρδιά πρέπει είτε να ραγίσει είτε να πετρώσει…
Είχε πια ξεχρεώσει τους λογαριασμούς με το παρελθόν της. Πλήρωσε πολύ ακριβά στο ταμείο τα λάθη και τα πάθη της, με πολλά λίτρα δακρύων, με αμέτρητα ξενύχτια και ποτά, με βράδια που δεν ξημέρωναν. Έκανε τον απολογισμό της και κατάφερε να βγει «ζωντανή» και με το κεφάλι ψηλά, από μια σχέση τελειωμένη. Αποφάσισε όμως να μην κλειστεί στο χρυσό κλουβί της και να μην κλειδαμπαρώσει την πόρτα της καρδιάς της. Θα την κλείσει απλώς ελαφρά χωρίς να πάψει να ελπίζει ότι χάθηκαν όλα. Κάπου κάποιος θα είναι ικανός να καταφέρει να την ανοίξει. Δεν έχασε την εμπιστοσύνη της στους ανθρώπους. Κι ήρθαν πολλοί και χτύπησαν την πόρτα της. Άλλοι της λέγανε λόγια όμορφα κι έδιναν υποσχέσεις μεγάλες, άλλοι της τάζανε πλούτη και μεγαλεία κρατώντας δώρα ακριβά… Μα εκείνη τίποτα, δεν άνοιξε σε κανέναν, κανείς δεν τη συγκινούσε.
Ώσπου μια μέρα ακούει στην πόρτα της ένα χαρούμενο, γεμάτο κέφι κι όρεξη για ζωή χτύπημα. Κοίταξε λίγο από μια χαραμάδα και τον είδε. Χαμογελούσε και τα μάτια του λάμπανε. Δεν της είπε πολλά. Κρατούσε μόνο ένα μπλε μπαλόνι. Τον ρώτησε τι έχει μέσα. Έχει μονάχα μια σκέψη, πολύ όμορφη και είναι για εσένα, της είπε. Μπουχτισμένη από λόγια, δώρα κι υποσχέσεις εκείνη, πέρασε το σχοινάκι του μπαλονιού στην καρδιά της και το έδεσε σφιχτά. Το είχε πολύ ανάγκη. Αυτό αμέσως την παρέσυρε ψηλά! Πολύ ψηλά, σε ένα ταξίδι στον ουρανό όπου μπορούσε να δει τα αστέρια και τα σύννεφα από κοντά.
Αφέθηκε… Είδε όλο τον κόσμο και ταξίδεψε με τη σκέψη του μπαλονιού σε όλες τις ομορφιές του. Όσο πιο δυνατά χτυπούσε η γεμάτη ουλές και σημάδια καρδιά της, τόσο πιο μαγικά γίνονταν όλα γύρω της. Και φυσούσε το αεράκι κι όσο πιο ψηλά την έστελνε, εκείνο τόσο πιο πολύ δυνάμωνε. Άρχισε σιγά σιγά να κάνει ψύχρα και το απαλό αεράκι να γίνεται δυνατός βοριάς. Το μπαλόνι όμως ήταν ψευτοφτιαγμένο χωρίς εμπιστοσύνη και σεβασμό, με αποτέλεσμα να μην αντέχει στα δύσκολα.
Με έναν δυνατό κρότο -γεμάτο απογοήτευση και θυμό- έσκασε! Η σκέψη που είχε μέσα του ξεχείλισε κάλπικη, βολική, εύκολη και φτηνή. Εκείνη, που ‘χε πια βρεθεί σε ελεύθερη πτώση, προσγειώθηκε απότομα κι έσκασε στη γη. Έγινε χίλια κομμάτια, γεμάτη αμυχές, μελανιές και σπασίματα σε όλο της το σώμα. Όμως παραδόξως η καρδιά της ήταν στη θέση της, καλοσχηματισμένη, γερή, άθικτη αλλά… Πέτρινη!
Και πώς να πορευτεί τώρα στη ζωή με μια πέτρινη καρδιά; Πώς θα νιώσει όπως πριν την αγάπη για τους ανθρώπους; Αδύνατο να μαλακώσει η πέτρα και να εμπιστευτεί ξανά. Αποφάσισε λοιπόν να σηκώσει το πέτρινο βάρος της στα χέρια και να την τοποθετήσει μέσα σε μια γυάλινη βιτρίνα, στην πιο περίοπτη θέση της ζωής της, χαράζοντας καλλίγραφα μια επιγραφή με χρυσά ανεξίτηλα γράμματα: «Η καρδιά πρέπει είτε να ραγίσει είτε να πετρώσει».
