Πάντα κάτι δε θα πηγαίνει καλά, όσο δεν τα πάμε καλά με τον εαυτό μας
Τι σκέφτεσαι όταν κοιτιέσαι στον καθρέφτη κάθε πρωί; «Φτου μου, πώς λάμπω έτσι σήμερα!» Ή «Πω πω, πώς είμαι έτσι; Έχω σακούλες, μαύρους κύκλους και … και άλλες άσπρες τρίχες!!» Και όποτε μιλάς στον εαυτό σου τι του λες; «Μπράβο μου, τα καταφέρνω πολύ καλά τον τελευταίο καιρό». Ή μήπως «Έπρεπε να προσπαθήσω περισσότερο. Δεν τα έχω καταφέρει αρκετά καλά, όλοι οι άλλοι τα πάνε πολύ καλύτερα στη ζωή τους». Αν παρατηρήσουμε τους ανθρώπους γύρω μας, θα δούμε ότι πολλοί ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία. Σε εκείνους, δηλαδή, που βρίσκονται σε μια μόνιμη και διαρκή διαμάχη με τον εαυτό τους, επειδή αυτό που είναι και αυτά που κάνει αυτός ο κακόμοιρος ποτέ δεν είναι ικανοποιητικά. Γι’ αυτό και με κάθε ευκαιρία τον επιπλήττουν και τον υποτιμούν. Και σιγά-σιγά το αυτομαστίγωμα και η ενοχικότητα γίνονται καθημερινή συνήθεια και στάση ζωής. Εσύ σε ποια κατηγορία ανήκεις; Ίσως να μην το είχες σκεφτεί ποτέ μέχρι τώρα γιατί κανείς ποτέ δεν σε ρώτησε. Γιατί κανείς ποτέ δεν νοιάστηκε. Γιατί ζούμε σε μία κοινωνία, η οποία ενδιαφέρεται μόνο για το αν έχουμε πολιτικώς και κοινωνικώς ορθή συμπεριφορά και για το αν φερόμαστε καλά στους άλλους. Γιατί από μικρή ηλικία η οικογένειά μας προσπαθεί να μας μάθει καλούς τρόπους και το σχολείο μας προετοιμάζει για να γίνουμε «σωστοί» άνθρωποι.
Να σεβόμαστε τους δασκάλους μας, να αγαπάμε τους συμμαθητές μας, να φερόμαστε ευγενικά στους γύρω μας. Δεν θυμάμαι ποτέ κανείς να ασχολήθηκε με το πώς πρέπει να φερόμαστε στον εαυτό μας. Άραγε θεωρούσαν όλοι αυτονόητο ότι ξέρουμε πώς να τον διαχειριστούμε ή το θέμα αυτό δεν είχε ιδιαίτερη σημασία, αφού ό,τι και αν κάνουμε μαζί του δεν επιφέρει νομικές ή ποινικές συνέπειες. Δεν έχω ακούσει να κατηγορείται κανείς για bullying εναντίον του εαυτού του…
Μεγαλώνοντας, λοιπόν, κάπως έτσι, γίναμε οι ώριμοι και καθώς πρέπει ενήλικες που είμαστε σήμερα. Και ενώ μπορεί να ξέρουμε απ’ έξω όλες τις επιταγές του σύγχρονου savoir vivre, είναι πολύ πιθανό να αγνοούμε τις βασικές αρχές του self-management. Με απλά λόγια, δεν ξέρουμε πώς να συμπορευτούμε αρμονικά και ευτυχισμένα με τον εαυτό μας, τον έναν και μοναδικό, που θα είναι πάντα εκεί και πάντα δικός μας. Όμως, είναι λογικό να μην ξέρουμε.
Αφού κάθε συμβίωση χρειάζεται κάποιους στοιχειώδεις κανόνες, αλλά τους κανόνες της συγκεκριμένης συμβίωσης ούτε τους διδαχθήκαμε ποτέ, ούτε αφιερώσαμε πολύ χρόνο για να τους ανακαλύψουμε, εφόσον δεν είχαμε καταλάβει πώς αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχουμε να μάθουμε στη ζωή μας.
Και έτσι κάθε μέρα προσπαθούμε να αυτοσχεδιάσουμε. Και σιγά-σιγά, καθώς περνάνε τα χρόνια, μέσα από εσωτερικές συγκρούσεις, αυτό-διαμάχες, αυτό-τιμωρίες, τύψεις, ενοχές και άλλες επώδυνες διεργασίες, καταλαβαίνουμε, δια της δύσκολης οδού, πώς η σχέση μας με τον εαυτό μας καθορίζει ολόκληρη τη ζωή μας. Τις επιλογές μας, τις διαδρομές μας, τις συμπεριφορές μας, τις συναναστροφές μας. Το πόσα αντέχουμε, πόσα διεκδικούμε, πόσα επιθυμούμε, πόσα χρειαζόμαστε. Το πώς αγαπάμε, πώς χαιρόμαστε, πώς δίνουμε, πώς δεχόμαστε, πώς δενόμαστε, πώς αφηνόμαστε. Το πώς αλληλεπιδρούμε με τα πάντα γύρω μας και το πώς επιλέγουμε να διαμορφώσουμε τη ζωή μας, όλα περιστρέφονται, όχι μόνο γύρω από το ποιοι είμαστε, αλλά και από το πώς νιώθουμε για αυτό που είμαστε.
Όσο, όμως, δεν καταλαβαίνουμε αυτή την αλήθεια, τόσο θα περνάει ο καιρός και θα αναρωτιόμαστε γιατί η ζωή μας δεν είναι πιο χαρούμενη, γιατί δεν πετυχαίνουμε όσα ονειρευόμαστε, γιατί δεν έχουμε βρει την αγάπη που ψάχνουμε και γιατί νιώθουμε συνεχώς ότι κάτι δεν πάει καλά. Όμως, πάντα κάτι δε θα πηγαίνει καλά, όσο εμείς δεν τα πάμε καλά με τον εαυτό μας.
Οπότε, ίσως ήρθε η στιγμή να ξεσκονίσουμε λίγο αυτή την τόσο παραμελημένη σχέση και να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι η πιο σημαντική σχέση της ζωής μας. Και η μόνη που πραγματικά κρατάει για πάντα. Γιατί ο εαυτός μας είναι ο μοναδικός σταθερός και μόνιμος σύντροφός μας. Με αυτόν φτάσαμε μέχρι εδώ. Με αυτόν πρέπει να συνεχίσουμε να πορευόμαστε. Μπορείς, λοιπόν, να σε φανταστείς να περπατάς μια ζωή δίπλα σε κάποιον που δεν ξέρεις και δεν αγαπάς;
Της Κατερίνας Καρρά
Πηγή:anapnoes.gr
