Θέλει τόλμη και θάρρος να φεύγεις από την σιγουριά!
Έκλεισε ο χρόνος και μαζί του τελείωσε και η κλεψύδρα η δική μου. Ξέρεις, είναι κάποιες ημερομηνίες, σημαδιακές. Φωνάζουν οι ελεύθερες ψυχές, μα δεν υπάρχουν τέλη χωρίς αρχές. Εκείνες οι αρχές οι δύσκολες, οι φορτωμένες με ευθύνες σωρό, χωρίς προορισμό, απλά για ένα προαίσθημα. Κι είναι αυτό πάλι, το ίδιο που σε ωθεί να κάνεις άλλη μια νέα αρχή. Είναι εκείνο που σου λέει φτάνει, ένας κύκλος έκλεισε, ότι είχες να δώσεις, το έδωσες και με το παραπάνω. Μα, τώρα, οφείλεις να ρισκάρεις σε ότι η καρδιά ζητά. Κανείς δεν είναι απόλυτα σίγουρος πότε κάτι τελειώνει. Εμένα πάλι το τέλος δε μου άρεσε ποτέ. Και με ανθρώπους που σου χρωμάτισαν μια διαδρομή, με ό,τι χρώματα πήρες, τέλος δεν έχει. Μια άνω τελεία για μένα λοιπόν. Και τώρα σειρά μια αναδρομή μικρή. Ξέρεις, στη βαλίτσα μου έχω κομμάτια μου νέα γιατί με έμαθα μέσα από των λέξεων τις διαδρομές. Άτομα που γνώρισα είτε προσωπικά είτε μέσα από τα γραφόμενα τους και θα σκέφτομαι πάντα θετικά.
Ξέρεις, κάποια άτομα είναι λες και τα ξέρεις από πάντα. Αυτά, τα τοποθετείς σε μια άκρη χωριστά, άλλα πάλι νιώθεις αυτό το κάτι τόσο οικείο, γνώριμο, ίσως βλέπεις και κάτι από σένα και τους έχεις αδυναμία, κι ας μην το ’δειξες ποτέ. Γιατί οι αδυναμίες γίνονται δυνάμεις μόνο όταν κρύβονται. Και είναι και αυτοί οι ομοϊδεάτες που έχετε κάτι κοινό και κατ’ ομολογία λίγο λοξό, που πάντα θα αναγνωρίζεστε και κάτι θα σας ενώνει όσο διαφορετικοί και αταίριαστοι κι αν είστε.
Εμείς που ’χουμε παρανομαστή κοινό, τη γραφή, ένα στυλό και ένα χαρτί, μεταξύ μας ξεχωρίζουμε σε θάλασσα. Γιατί η θάλασσα δε μας πνίγει. Την κολυμπάμε κάθε που γράφουμε. Και τώρα η εξομολόγηση η δική μου. Φεύγω. Είναι ώρα μου. Καιρό τώρα. Μα σιωπώ. Άλλαξα. Δεν είμαι η ίδια που ήμουν πριν καιρό. Δε με εκφράζει ότι τότε. Δε σκέφτομαι όπως τότε. Δε θέλω ότι ήθελα. Τα εκτιμώ όμως όλα και επιλέγω τι κρατώ. Ένα κομμάτι μου είναι εδώ. Μα τα υπόλοιπα έχουν φύγει από καιρό. Είναι η δύναμη της συνήθειας που δε μου ’δωσε νωρίτερα μιλιά μα και τώρα δεν είναι αργά. Κι είναι γλυκόπικρο το συναίσθημα θαρρώ. Κακίες δεν κρατώ μόνο φίλους και συνταξιδιώτες, με ένα χαμόγελο αλλιώτικο πιο φωτεινό.
Μεγάλωσα ένα χρόνο ολόκληρο και νιώθω πάνω του την κάθε λέξη. Να θυμάσαι: Όπως σε στηρίζεις εσύ, δε θα το κάνει κανείς. Τη φωνούλα μέσα σου να την ακούς, με όποιο τίμημα. Τα όνειρα σου να τα κυνηγάς γιατί είναι τα μόνα ολότελα δικά σου. Κι άλλα δεν έχεις. Τις λέξεις σου να τις φυλάς και να μην τις χαλαλίζεις. Να μένεις, όσο έχεις, όσο αντέχεις. Κι ότι και να λένε, πάντα θέλει θάρρος (απ’ τη σιγουριά) να φεύγεις.
Της Κρυσταλλένιας Γαβριηλίδου
Πηγή: wp.loveletters.gr
